ja, Kopciuszek.

jeszcze 3 godziny temu na kolanach odkurzałam perski dywan,
a już za niedługo idę na bal.
100 par, kotyliony, białe walczyki, czarne sukienki, czerwone paznokcie.

mam odprasowaną sukienkę (nie, nie, nie szarą).
mam wypastowany but.
mam wsuwki do fryzury, którą poczynię sobie sama.

za to postanowień nie mam żadnych na podorędziu.
źle mi z tych idzie na ogół.
naobiecuję sobie wiele, a potem tylko wyrzuty sumienia mną targają.
wte i wewte.

to lecę 2 KC spakować.

DO SIEGO ROKU, Kochani :)

Stanisław Barańczak.

i wybrał się Barańczak w podróż zimową... podróż w jedną stronę...
w wieku 68 lat się wybrał.
o sobie mówił:

"Gdyby brać pod uwagę wyłącznie proporcje czasowe, można by powiedzieć,
że jestem właściwie tłumaczem, natomiast poetą tylko bywam,
i to znacznie rzadziej, niż zapewne miał na myśli Norwid".

do jego poezji przylgnęłam dopiero na studiach.
i tak już zostało.

Więc to już zawsze tak, już zawsze zamiast 
gwiazdy pierwszej świetności dorsz drugiej świeżości, 
więc zawsze ziemia sztucznym miodem, rozwodnionym 
mlekiem będzie płynęła, a w księdze przeznaczeń, 
odbitej na papierze piątej klasy, zawsze 
gdzieś w środku będzie brakować arkusza? 

Więc to już zawsze, tak, jak zawsze. Zamiast 
ostatecznej jasności i pierwszej jakości 
przed oczami wciąż będą paczące się drzwi 
z obluzowaną klamką, a nie rajskie wrota. 
Objadając się śpiesznie przy chwiejnym stoliku 
przecenionym bigosem, jakże tu wyszeptać: 

Więc to już. Zawsze tak. Już zawsze zamiast 
wołać: Chcę żyć jak człowiek, szukać dziury w całym 
niebie, jakie ci dano - będziesz żył jak człowiek, 
czyli: patrząc przez palce, przymykając oczy. 
Dziury w niebie nie będzie, gdy zaczniesz tak żyć. 
I przyciasna korona z głowy ci nie spadnie. 

Więc to już nigdy? Tak, już nigdy. Zamiast 
prowizorki, tandety, trzeciej kategorii 
nie nastanie świat świetny, świetlisty i świeży. 
Bo skąd zresztą wiadomo, że ten świat gdziekolwiek 
jaśnieje, skoro nigdy nikt nie odpowiada 
za ukryte usterki. Ani na wołanie.

"Braki, odrzuty, produkty zastępcze".

empik.com

lodówko-zamrażarka, czyli słowo o świętach.

święta minęły, jedzenie zostało.
rozważam toteż wyprawienie drugiej Wigilii.
jak dziś zaczniemy, powinniśmy wszystko zjeść do Sylwestra,
pod warunkiem, że przyjdzie jeszcze z pięć osób.

MamaRodzona nie zna umiaru w kuchni i robi porcje jak dla IV pułku piechoty górskiej.
wczoraj na dwie tury wynosiliśmy z auta zapasy:
barszcze w słojach, ryby w miskach, szynki w aluminiowych foliach, pierogi i uszka w woreczkach.

a, i śnieg spadł.
mam dowód.

bożonarodzeniowy dysonans.

słone łzy, które z żalem przełykali Jej najbliżsi,
stawały mi w gardle ością wigilijnej ryby.

dziś byłam na pogrzebie Krewnej, jutro podobno narodzi się Jezus.

mirror error.

mycie lustra wieczorową porą nie jest pożytecznym zajęciem,
bowiem w świetle dziennym wygląda, jakby je ktoś potraktował brudnym mopem
i czynność trzeba powtórzyć.

sukienka_doświadczona.

pluszak na wiatry.

strasznie u nas wieje, a u Was?
normalnie junkers odpalić nie chce!
wisiałam głową w dół ze spienionymi włosami i zmyć nie mogłam.
to znaczy mogłam. zimną wodą. niestety nie należę do Klubu Morsów.

wreszcie spłukałam. po godzinie. jak cug poszedł odpowiedni.
wieczorem, nim pójdę się kąpać, zapcham wywietrznik starymi gazetami,
a przy balkonie położę misia. białego misia aaa, który w oczach ma tylko szare łzy ;)

symptomy wigilijne.

o świętach przypomina mi radio w pracy oraz emitowane w sklepach kolędy.
a, i kurier, co dostarcza kolejne paczki zamówione via Internet.
ponieważ spędzamy je w tak zwanych gościach, w domu mam ład i porządek.
nie lepię uszek, nie przesiewam maku na kutię, w wannie nie pływa mi karp z łuską złotą.

we wtorek udam się tylko do kosmetyczki celem wyregulowania brwi,
by przywitać pierwszą gwiazdkę olśniewająco.

tymczasem lecę po zapas przypraw do grzańca.
zamierzam upić się ciociosanem.

i jasność nastała.

trzecią niedzielę Adwentu przywitałam siarczystym bluzgiem na świat cały,
co chyba nie najlepiej o mnie świadczy, jako chrześcijance.
cóż, jaka wiara, taki dzień święty święcony.
potem było już malowniczo.
tak malowniczo.

wpadka. tudzież wtopa.

wieści domowe:
OsobistyMąż podbiegłszy z impetem do okna, wdepnął w garnek z olejem po frytkach,
któren to olej miał się wystudzić.
w efekcie po kuchni można było ślizgać się na kapciach, a ściana... no cóż, wymaga odświeżenia,
jak to my, kobiety, eufemistycznie nazywamy remont z burzeniem ścian włącznie.

ponadto zjadłabym malin.
najlepiej prosto z krzaka.

mikołajkowy falstart.

w wolnych sobotach kocham to, że roztaczają przede mną cudowną wizję wolnej niedzieli.
to zasadniczo mi wystarcza.

festiwal kaszlu i kataru jakby chyli się ku końcowi, nadal jednak popijam medykamenty
w smaku fatalne, jak większość leków rozpuszczalnych, typu coldrex, gripex, fervex.
przy przełykaniu nie pomagają nawet malownicze wspomnienia o minionym urlopie
w ciepłych krajach. nic a nic.

był u mnie Mikołaj, a jakże!
już wczoraj zresztą.

niebo nad blogiem.

fallus okazał się, z przeproszeniem, tematem chwytnym, co z marketingowego punktu widzenia
powinnam wykorzystać do budowania nowego wizerunku bloga.
ponieważ jednak social media są mi tak obce jak język kałmucki oraz turkmeński,
znów skupię się na sobie.

blogi osobiste?
czy ktoś je w ogóle czyta?
gdy wokół tyle ciekawych treści: jak żyć, jak spać, jak urządzać mieszkanie, jak gotować,
jak rzęsy tuszować, jak być minimalistką, jak uwieść partnera, jak być uwiedzioną.
tudzież zawiedzioną.
względnie zawiezioną.

"i powiozą mnie windą do niebaaa".

a niebo dziś prezentowało się następująco niepokojąco.

(po)twory woskowe.

wróżby woskowe nie pokazały mi żadnego drogowskazu,
w związku ze związkiem nie wiem, jak dalej żyć, B(l)ogu Mój.
dwie figurki, które zarysowały się na mętnej tafli wody w misce,
nie przypominają absolutnie niczego, choć zdaniem MężaOsobistego
to jest ewidentnie członek (po łacinie phallus, czytaj fallus), a nawet trzy członki.
co na to Wysoka Komisja?