Stanisław Barańczak.

i wybrał się Barańczak w podróż zimową... podróż w jedną stronę...
w wieku 68 lat się wybrał.
o sobie mówił:

"Gdyby brać pod uwagę wyłącznie proporcje czasowe, można by powiedzieć,
że jestem właściwie tłumaczem, natomiast poetą tylko bywam,
i to znacznie rzadziej, niż zapewne miał na myśli Norwid".

do jego poezji przylgnęłam dopiero na studiach.
i tak już zostało.

Więc to już zawsze tak, już zawsze zamiast 
gwiazdy pierwszej świetności dorsz drugiej świeżości, 
więc zawsze ziemia sztucznym miodem, rozwodnionym 
mlekiem będzie płynęła, a w księdze przeznaczeń, 
odbitej na papierze piątej klasy, zawsze 
gdzieś w środku będzie brakować arkusza? 

Więc to już zawsze, tak, jak zawsze. Zamiast 
ostatecznej jasności i pierwszej jakości 
przed oczami wciąż będą paczące się drzwi 
z obluzowaną klamką, a nie rajskie wrota. 
Objadając się śpiesznie przy chwiejnym stoliku 
przecenionym bigosem, jakże tu wyszeptać: 

Więc to już. Zawsze tak. Już zawsze zamiast 
wołać: Chcę żyć jak człowiek, szukać dziury w całym 
niebie, jakie ci dano - będziesz żył jak człowiek, 
czyli: patrząc przez palce, przymykając oczy. 
Dziury w niebie nie będzie, gdy zaczniesz tak żyć. 
I przyciasna korona z głowy ci nie spadnie. 

Więc to już nigdy? Tak, już nigdy. Zamiast 
prowizorki, tandety, trzeciej kategorii 
nie nastanie świat świetny, świetlisty i świeży. 
Bo skąd zresztą wiadomo, że ten świat gdziekolwiek 
jaśnieje, skoro nigdy nikt nie odpowiada 
za ukryte usterki. Ani na wołanie.

"Braki, odrzuty, produkty zastępcze".

empik.com